Mensen die mij al een tijdje kennen weten het: ik heb al jaren een rijbewijs, maar ben altijd te (faal)angstig geweest om het te gebruiken. Een paar jaar terug heb ik nog een paar rijlessen genomen, maar dit werkte haast averechts, en daarna hield het echt op.
Ik had er wel moeite mee, met dat rijbewijs dat maar niet werd gebruikt en het afhankelijk zijn van anderen om met de auto ergens te komen. Aan de andere kant kun je je met de fiets ook goed redden, dus was er niet echt sprake van een probleem.
Toch, toen Emma 'onderweg' was, wilde ik nog een laatste(?) poging wagen. Het kan zo ontzettend handig zijn als je voor sommige dingen de auto kunt pakken. En dus heb ik een paar verkeersbegeleidings'sessies' gehad, in de laatste maanden van mijn zwangerschap. Daar ben ik echt wel wat rustiger van geworden.
De timing was alleen niet zo handig, want vlak voor en een tijdje na de bevalling reed ik niet meer, tot de tijd dat ik niet reed steeds langer werd. Toen Emma een half jaar was, heb ik toch maar weer contact opgenomen met de verkeersbegeleider voor een 'opfris-sessie'.
Dat was 20 december. Sindsdien ben ik aan het 'oefenen', in principe elke week een keertje, korte, bekende stukjes, om zelfvertrouwen op te bouwen. Eerder heb ik nooit alleen gereden, dat vond ik helemaal eng, dus ik begon een paar weken terug (misselijk van de zenuwen) met in m'n eentje naar de supermarkt hier in de wijk. Stukjes die je eigenlijk op de fiets kunt doen moet ik met de auto rijden, om maar te blijven oefenen!
So far, so good. Vanmiddag ben ik voor het eerst met Jesse naar de supermarkt geweest en vanavond dus alleen naar het zwembad. Het was bijna net zo spannend als een solo-optreden met het Popkoor, maar ik heb het gedaan en ben onbeschadigd teruggekomen. En nu volhouden, net zo lang tot ik zonder ongelukken en zonder zenuwen van A naar B en weer terug kan...