"Mam", vraagt Emma, met mijn verzekeringspas in haar hand, "wat is dit voor pas?".

"Nou", antwoord ik, in een poging uit te leggen waar het ding voor bedoeld is, "dat is een pas van de ziektekostenverzekering, die heb je nodig om betalingen bij de dokter enzo te regelen."

Emma, ongeduldig: "Hier staat ZORGPAS!"

Tss, ik zal nog eens iets uitleggen... 

Een doordeweekse dag aan de ontbijttafel. De boterhammen worden in de keuken gesmeerd; Luka (2 jaar en 1 maand oud) gaat als laatste aan tafel. Ik vraag aan hem, wat hij op zijn brood wil. Hij antwoordt:"Hagetjes". "Welke hageltjes?", vraag ik vervolgens, want we hebben chocolade- en vruchtenhagel. Oja, en er staat ook een pak K3-hagel op het aanrecht, dat ik niet heb gezien.

Luka draait zich om en wijst naar het pak. "Daar! Mama saka bumba-hagetjes!!". 

 Is het geen schatje? 

Emma's uitspraak staat in de rubriek "Praatjes" van nr. 9 van Groter Groeien. Voor wie geen GG heeft hier de tekst van het stukje: 

Zonneklaar 

De juf heeft wat uitgelegd over de gevaren van de zon. 's Middags deelt ze haar kennis met de leerlingen in de klas. "Als je te lang in de zonnesteeg loopt, kun je zonneziek worden." 

Zelf had ik het iets anders verwoord, maar ik kan er nog steeds om lachen

Het valt niet direct op, maar Jesse is aan het wisselen. Een week of drie geleden ging de eerste tand er uit, op een onbewaakt ogenblik. Volgens Jesse zelf gebeurde het onderweg achterop op de fiets bij het eten van een koek, voor de zwemles. We hebben de tand nooit meer teruggezien. 

De tand ernaast zat al net zo lang los en bewoog alle kanten op. Na wat aandringen van mams mocht pappa de tand een week na het verlies van de eerste tand uit Jesse's mond 'trekken'. Er was zoals verwacht weinig voor nodig en nu hebben we er in elk geval een om mee te geven als hij over 'tig jaar het huis uit gaat

Hierbij een plaatje van de huidige situatie. De grotemensentanden zijn al in zicht en verder zit er voor zover ik heb gehoord geen tand meer los. We gaan dus eerst eens zien of de ruimte onderin nu mooi opgevuld wordt

Na weken van vragen ("Moet ik nog naar De Kabouters?", "Ga ik morgen naar school?") was vandaag dan toch de dag aangebroken, waarop Emma afscheid nam van de leidsters en kinderen bij het kinderdagverblijf waar ze al kwam sinds ze amper 3 maanden was.

Ze heeft er veel beleefd en het lange tijd erg naar haar zin gehad daar, maar het was wel duidelijk dat ze, zeker sinds ze aan het wennen was op school, klaar was om de overstap te maken. Ze keek dan ook uit naar het afscheid. 

Emma kwam thuis met haar kinderdagverblijfboek, de reservekleren die al een tijd niet nodig zijn geweest, een mooie kroon en een afscheidsboek. Ze was vertrokken met een grote gele bak vol met uitdeelzakjes.

Ze had geholpen met het vullen van de zakjes en kon iedereen precies vertellen wat er in zat: "een belleblaas, een roltoeter en likkoekjes". Bovendien had pappa haar nog speciaal laten poseren voor een foto voor op het kaartje aan de traktatie. "Joepie, ik ga naar school" stond er verder op. En zo is het ook. Het einde en het begin van een tijdperk. Joepie!