Vandaag ben ik voor het eerst naar het CWI geweest. Ik ben lange tijd niet zo down geweest als na dat bezoek.

Ik wist niet goed wat ik ervan verwachten moest, behalve dan de niet-zo-positieve geluiden die ik er wel eens over had gehoord. Het zou bureaucratisch zijn, ze zouden je niet helpen, je slecht behandelen, geen begrip tonen, ik moest er zeken geen hoge verwachtingen van hebben. Toch probeerde ik er zonder vooroordelen en met frisse moed naartoe te gaan. Alhoewel ik het idee van het aanvragen van een WW-uitkering toch wel gelijk vind aan het bezoeken van de tandarts, op z’n minst.

Het is me tegengevallen. Ik had een afspraak gemaakt met een adviseur en was keurig op tijd, maar moest wachten tot ik aan de beurt was. Dat gaf me tijd genoeg om me klein en ongemakkelijk te gaan voelen in de (te) grote, onpersoonlijke ruimte. Mijn adviseur was vriendelijk, maar ik kreeg sterk het gevoel dat ik een standaard behandeling kreeg. Ruimte voor mijn verhaal was er kennelijk niet. Ik kon dus niet vertellen dat ik altijd heb gewerkt, nooit eerder WW heb aangevraagd, steeds zelf een nieuwe baan heb gevonden en helemaal niet blij ben dat ik nu genoodzaakt ben om een uitkering aan te vragen. Dat ik besef dat het niet mee zal vallen om een baan te vinden en dat ik daar teleurgesteld over ben.

Vervolgens bleek mijn afspraak niet veel meer te zijn dan het controleren van gegevens, het meegeven van formulieren voor de WW-aanvraag en het maken van een nieuwe afspraak voor het daadwerkelijk behandelen van die aanvraag. Welja, een nieuwe afspraak, als werkeloze heb je natuurlijk toch tijd zat. Gelukkig werkt mijn wederhelft nog steeds een dag thuis, anders had ik achter een oppas aan kunnen gaan, en het werk zoeken is nog maar net begonnen... Voor het zoeken van werk werd ik bestempeld als ‘Fase 1’: kan binnen 6 maanden zelfstandig nieuw werk vinden zonder verdere trainingen e.d.. Mee eens, maar ik dacht dat ik hier ook voor een baan kwam...?

Ten slotte werd me nog wel een kort gesprekje met de persoon die de vacatures beheert aangeboden. 24 uur, daar gingen we weer, da’s erg lastig. Daarbij bleek, dat mijn wens om in de Zaanstreek te gaan werken weer overboord kon als ik aanspraak wil maken op een uitkering. Ik moet bereid zijn om anderhalf uur (enkele reis, dus 3 uur op een dag) te reizen. Pardon? Ik heb een uur altijd de limiet gevonden, maar dat is kennelijk al te veeleisend. Wat maakt het uit, dat ik inmiddels twee kinderen en een huishouden heb. Heel de volwassen bevolking moet aan het werk, er moeten ook nieuwe wereldburgers bijgemaakt worden, maar owee als je die twee zaken probeert te verenigen, dan blijk je toch iets verkeerd te doen!
Er was één vacature die misschien iets voor mij was. Daarover zou ik een mail krijgen met wat meer informatie over de werkzaamheden, maar die mail heb ik helaas nog niet gehad. Die vacature is trouwens slechts voor 20 uur. Dat dan weer wel?

Voor het eerst ben ik kwaad op mijn oude werkgever. Hoe heeft hij ons zomaar de kou in kunnen sturen en kunnen overleveren aan de genade van intercedenten, CWI-adviseurs en ‘de arbeidsmarkt’? Ik had een prima baan met fijne collega’s, zekerheid en genoeg plezier in mijn werk. Nu moet ik mezelf zien te verkopen, bewijzen en mag ik niet te veel eisen stellen als ik de komende tijd verzekerd wil zijn van een inkomen. Wat ik hiervoor heb gedaan, wie ik ben en wat ik kan lijkt van ondergeschikt belang en ik ben het zelf ook al bijna vergeten, denk ik soms.
Werk zoeken stinkt. De rol van werkeloze is waardeloos en zo voel ik me ook na mijn bezoekje vanmorgen. Grom!